انتظار از مجلس این است که عصاره ملت باشد و از هر گروه، جناح، دسته، سلیقه و نگاهی در مجلس حضور داشته باشند و دغدغهها و نگرانیهای مردم در این مجلس مطرح شود، برای آن راه حل داده شود و بعد به مجریان ارائه شود تا این راه حل را برای حل مشکلات مردم اجرا کنند. باید تعامل بین قوای سهگانه شکل بگیرد تا دست به دست هم بدهند و مشکلات مردم را حل کنند.
اگر ما مجلسی داریم اما مشکلات مردم حل نمیشود و نه تنها حل نمیشود بلکه گره بر گرهها اضافه میشود نشانه ناکارآمدی ماست؛ هیچ توجیهی هم نمیتوان کرد. خیلی وقتها، قانون درست مجلس را دولت اجرا نمیکند و به نظر من باز تقصیر آن به مجلس برمیگردد که پیگیری و نظارت نمیکند و تعامل لازم را ندارد، لذا بخشی از مشکلاتی که در جامعه وجود دارد از مجرای مجلس عبور میکند و باید برای همه آنها راه حل داشته باشیم.
به تعبیر امیرالمؤمنین علی(ع) در نهجالبلاغه ایمان چهار پایه دارد؛ صبر، یقین، عدل و جهاد. وقتی ایشان از یقین صحبت میکند میفرماید وقتی انسان به یقین میرسد که در جریان فتنهها بزرگ شود و به مشکلات آگاه شود و در این وضعیت بتواند به حکمت برسد و از جریانها و رفتارها تجربه بگیرد و در عین حال تاریخ گذشتگان را هم ببیند تا یقین حاصل شود. لذا مراکزی که باید مجلس را تغذیه و کمک کنند، باید چنین تجربههایی داشته باشند که در جریان مشکلات به آن رسیده باشند.
انتهای پیام